¡Adelante!

Maferefún los ancestros y Elegua,
bendiga a la gente que yo ame,
cuideles cuando no esté aquí.
Que abre los caminos
y que proteja los viajeros.

Aché.

Dios te salve Maria, llena eres de gracia
el Señor es contigo
bendita tú eres entre todas las mujeres,
y bendito es el fruto de tu vientre Jesús.
Santa Maria madre de Dios,
ruega por nosotros pecadores,
ahora, y en la hora de nuestra muerte.

Amén.

Para que nunca olvide de donde soy.

Nou. Daar gaat ie dan. Een platgetreden pad op, en toch is het spannend. Net als duizenden, zij het niet tienduizenden mede-Nederlanders heb ik besloten om ook maar een weblog op te richten, om de mensen aan de andere kant van de wereld te kunnen informeren (en wellicht te vermaken) met mijn reisindrukken/avonturen/gedachtes. Voor ik verder ga, wil ik eerst even een dikke disclaimer zetten in mijn allereerste berichtje. Net als bijna iedereen heb ik vaak updates gekregen van vrienden, kenissen en zelfs halve onbekenden als ze weer een nieuw berichtje hadden geplaatst in hun weblog ("(...) heeft een nieuw bericht geplaatst op ikzitineendonkergatenhetisnietjeachterste.waarbenjij.nu!"), wat ik meestal heel leuk vond om te lezen, maar waar ik niet altijd op dat moment gelijk tijd voor had. Dan voelde ik me weer een beetje schuldig als ik die weblog weer niet had gelezen. Daarom, lieve allemaal: voel je vooral niet verplicht om ook maar één post te lezen :). De meesten van jullie kennen mij goed genoeg om te weten dat ik graag praat over reisavonturen uit het verleden, dus mochten jullie dit hele blog gemist hebben: ik vertel het graag nog een keer na. Verder heb ik besloten om juist op deze website een blogje te starten omdat ik een beetje travieso (dwars) wilde zijn. Geen waarbenjij.nu maar reislogger.nl. Ik weet niet of dit nou zoveel voordeliger gaat uitpakken, maar verandering is goed voor de hersens toch? Daarom ben ik hier te vinden ;).

Dan nog een korte uitleg over de naam van dit blog voor degenen die geen Spaans spreken: 'rumberosinrumbo' betekent zoiets als... Eh, ja.. 'Ir sin rumbo' betekent letterlijk 'gaan zonder richting', een beetje ronddwalen. Rumbero komt niet van het woord 'rumbo' maar van de Cubaanse dans 'rumba' en is dus iemand die die dans machtig is en dus wel van een feestje houdt. Nu kan ik geen rumba dansen (mijn nichtje wel en mijn moeder en opa ook, vermoed ik) maar het mag bekend zijn dat ik wel van een feestje hou. Een totaalpakket-levensstijl als 'rumbero' is me tot op heden nog niet helemaal gelukt doordat ik nogal eens krom kan trekken van de stress (wat de meesten van jullie waarschijnlijk ook wel weten), maar ik ga een goede poging wagen in de prachtige Mexicaanse stad Guadalajara. Wie weet kom ik terug als degene wie ik sinds lange tijd van binnen placht te zijn: een stevige donkere dame, op plastic teenslippers, die met een goede cadans van een schuinaflopende weg loopt (of eigenlijk meer schommelt), de bandana fier geknoopt, in de hand een plastic tas met kip, de elekes van Ochun, Obatalá en Yemajá om haar nek en het gezicht op 'wie doet me wat' en die bovendien graag een glaasje rum drinkt. Naar deze laatste imaginaire figuur verwijst ook een beetje de ondertitel Tabaco y Ron: la vida de Flakito. Tevens een naam van een notoir fotoalbum op facebook en een verwijzing naar mijn voorliefde voor de 'bloem van het suikerriet'; de zoete rum. Tabak heb ik sinds anderhalf jaar alweer redelijk helemaal afgezworen, maar zo luidt nu eenmaal de zegswijze in het Spaans. 'Flakito' is één van mijn twee meest courante bijnamen, maar dat is zo'n lang verhaal (..en ik schrijf al zo weinig..) dat ik dat misschien nog een andere keer hier neertik.

Dan komen we ook aan bij het waarom van deze weblog: ik ga dus nog een eindje studeren, in Mexico, voor vijf maanden. En dan nog twee maanden ergens rondzwerven (¡sin rumbo!) in Centraal-Amerika. Naar alle waarschijnlijkheid worden de avonturen voortgezet in Nicaragua, Costa Rica en Panama. Guatemala, Belize en Cuba zijn al aangedaan in 2006, dus was het tijd voor het volgende stukje Latijns-Amerika. Het moment van vertrek is nu nog wel even weg (om precies te zijn 16 dagen, 11 uur en 5 minuten), maar nadert met rasse schreden. Het to-do lijstje voor vertrek is bijna afgewerkt: een onderhuurder voor mijn kamer is er, de injecties zijn gehaald, de verzekeringen afgesloten, het bureaucratisch verkeer tot zover afgehandeld, de vakken gekozen.. Een paar zaken ontbreken nog, waaronder een kamer ter plekke. Nu schijnt het zo te zijn dat dit het beste daar geregeld kan worden en dus maak ik me daar natuurlijk alsnog druk over, ergens een vaag vermoeden hebbend dat het uiteindelijk wel weer 'op z'n pootjes terrecht zal komen.' Op dit lijstje stond overigens ook nog het oprichten van een weblog, en dat is dus bij deze gedaan. Het in de lucht slingeren van deze publicatie laat ik nog heel even achterwege, dus waarschijnlijk lezen de meeste lezers dit pas over een week of anderhalf.

Ik probeer me geen verwachtingen te maken van de tijd die ik ga hebben daar. Ik word al weken geplaagd door allerlei bizarre dromen over wat er allemaal wel niet mis kan gaan. Gelukkig is er hier en daar wat tegenwicht door opgetogen berichtjes van Mexicanen die ik via het internet al heb leren kennen en bevriende (ex)uitwisselingsstudenten die een geweldige tijd hebben gehad. Dat ik een beetje licht gemêleerde gevoelens heb is overigens niet heel vreemd: op dit moment ben ik bezig met een cursus die de montere naam 'sociale uitsluiting en stedelijk geweld in Latijns-Amerika' draagt. Met jawel, als één van de hoofd casussen natuurlijk het drugsgeweld in Mexico en de bijbehorende toeterende Narcocorridos, een soort Mexicaanse versie van de gangsterrap maar dan met falsetstemmetjes, kitscherige cowboy ([Koiboi]  op z'n Tilburgs is hier eigenlijk beter op z'n plek)-kostuums en hoppende ritmes. Die Narcocorridos hoop ik zelf ook nog op te gaan vangen zoals ik die ook al op eerdere reizen heb gehoord (hoewel meestal die andere vreselijke muziekvorm, música banda en paseo duranguense meestal overheerst), maar ik hoop niet één of andere drugscartelmedewerker tegen het lijf te lopen. Nu ligt Guadalajara niet in de 'gouden driehoek' waar de staten Sinaloa, Durango en Chihuahua bij elkaar komen, er volop gehandeld wordt in 'haan', 'geit' en 'parkiet' (resp. codenamen voor marihuana, heroïne en cocaïne) en het bijna een dagelijks festijn is van shootouts, onthoofdingen en kidnaps van nietsvermoedende rijke buitenlanders. Nee, Guadalajara ligt daar ten zuiden van, in de staat Jalisco. De meest Mexicaanse staat van heel Mexico, want hier komt natuurlijk de Tequila en de Mariachi vandaan. Je zou verwachten dat het machismo hier ook z'n oorsprong zou hebben, maar vreemd genoeg wordt Guadalajara als meest homovriendelijke stad van Mexico beschouwd. Dat belooft nog wat. Al met al is de kans dus niet zo groot dat mij iets overkomt, als ik maar mijn general traveller's conciousness-modus aanzet en niet weer van die gekke toeren gaat uithalen als mijn laatste keer in Mexico (toen ik rustig om half één 's nachts de metro nam in Mexico City en mensen de metro uitjaagde door ze vreemde vragen te stellen over dat sullige 'la cucaracha'-liedje, maar dat is een ander verhaal). Dus lieve bezorgde mensen (onder jullie schat ik zo onder andere een Mama, een Cielito lindo del sur, een Bollychola-Irfje, een Poentje Waaigat en een Diva Dev: jullie weten wie jullie zijn), ik zal voorzichtig zijn.

Dan ga ik het voor nu hier even bij laten, de feitelijke reis is nog niet begonnen, maar van binnen ben ik al aan het vertrekken. Ándale, dan gaan we maar, sin rumbo.