Converter

Ruim twee weken later, met veel meer tijd er tussen dan gepland...

Was hij opeens in een rokerig, shabby internetcafé met kleine hokjes, aan de rand van een drukke autoweg waar slungelige jongens voluit Metallica (en dan weer Madonna?) draaien, dat blikkerig door de ruimte knalt. Wat is er toch allemaal gebeurd daartussen? Waarschijnlijk niet interessant voor de meesten van de lezers, dus ik zal het zeer beknopt houden. Niet alleen vanwege de veronderstelde desinteresse, maar ook omdat er een klokje onder in het scherm doortikt waar op dit moment al 17 pesos staan geregistreerd, oftewel bijna 1 euro (wat een bedragen oohlala..).

Een week vol enorme bulderhoeveelheden stress, waarin op vodderige wijze een paper werd afgewerkt, er van hot (hilversum amsterdam utrecht goirle tilburg en den bosch in zon 40 uur tijd) naar her werd gesjeesd, omdat ik iedereen zo nodig nog wilde zien. Dat resulteerde in een zelfde bulderhoeveelheid vermoeidheid die zich op dit moment langzaam aan het ontladen is. Na een ietwat emotioneel afscheid op Schiphol, vloog ik samen met een medestudente naar Houston, Texas, om daar naar verwacht 4 uur te moeten wachten op een piepklein toestel van Braziliaanse makelij dat ons rechtstreeks naar de tweede stad van Mexico zou brengen. We hadden echter niet de security check ingecalculeerd, dat begon met een Disneyachtig 'Welcome to the United States!' op grote led-schermen in een hangarachtige ruimte waar gelijk een toonbeeld werd gegeven van het mierzoete meltingpot-idee dat de VS graag door de strot duwt bij de rest van de wereld: meneer Shankar van de schoonmaak stond amicaal te keuvelen met meneer Chau van de eh doorverwijsmensen waarna mevrouw Sanchez van de security zich inmengde met zwaar Mexicaans accent. Na de security heb ik me vergrepen aan een vette chickenburger met chipotlesaus: ik had iemand in Nederland beloofd naar de Wendy´s te gaan, maar helaas bevond deze zich in een andere terminal. Het werd dus ´chilis´ op de luchthaven, waar ik voor het eerst van mijn leven vrijpostig met mijn creditcard heb gewapperd (drop it like its hot cuz here is che´neney!).

Vervolgens een vliegtuigje in waar ik nog niet eens rechtop kon staan, capaciteit 50 mensen. Na een rustig vluchtje met correcte, engels knauwende en edoch iets te heftig van makeup voorziene Stewardess Jessica vlogen we dan eindelijk boven een grote besmogde en verlichte vlek, terwijl Daft Punk roezig `last night, I had a dream about you...´ in mijn oren zong. In Nederland nog afgedaan door een goede vriend als `COC-muziek´, hier paste het bijzonder goed. Helemaal toen het gezang stopte en Jessica net op dat moment begon te praten. Het leven is net een film soms.

Dan aankomen in Mexico.. Het is bekend dat geuren de meest intense en duidelijke herinneringen kunnen oproepen, en dit gebeurde me wederom toen ik de aankomsthal binnenliep. Mexico heeft een aparte, eigen en heel subtiele geur, stevig aangekruid met een toef uitlaatgas. Mijn knieën knikten stiekempjes door deze emotionele vlaag. Ik was weer thuis in een land dat toch niet eigen is. Reisgenote Karin en ik werden opgehaald door vriendin Ania, die precies dezelfde uitwisseling heeft gedaan maar dan het semester voor ons. Aan haar zijde een ontzettend vriendelijke tapatio (inwoner van Guadalajara) die haar heftig verliefde vriend beek te zijn. Deze twee brachten ons naar het uitstekende hostel, terwijl ik mijn eerste `kolere het is echt, ik ben in Mexico´-cultuurshockje onderging door het zien van ranzige cantinas langs de snelweg, de veelbaanswegen waar roekeloos over wordt gereden, de vage types die ongevraagd de autoruiten wassen bij stoplichten, zwervers en verslaafden, het in Nederland verboden paarse tl-licht rond de nummerborden, de geur van tacos die naar binnen dreef.. En ondertussen vrolijk doorratelen in het Spaans maar wel enorm vermoeid zijn met 28 uur wakker zijn op het rekest. De bedden waren heerlijk en er werd behoorlijk stevig geslapen.

De dag erna (gisteren) vooral veel stress: het regelen van een kamer bij iemand in huis, dan ontdekken dat de internationale coordinator tóch een kamer heeft geregeld, eindeloos ronddwalen, kaarten kopen van de stad..en dan vandaag een meeting met andere uitwisselingsstudenten buiten de stad op een ver afgelegen universiteitsterrein. In de overovervolle bus het gaande slaan van een meisje dat feilloos het gezicht plamuurt terwijl nummer 680 doorjakkert over de ringweg en geen moment afremt voor welk gat of welke hobbel dan ook. Toen de mariachigroep binnen kwam in de zaal van de bijeenkomst brak er iets van binnen. Dit was wat ik zo had gemist. Enige momenten later verse tacos en daarna nog micheladas (bier met zout, limoensap, tomatensap, chili, worcestersaus en ijs) met finse medestudenten maakten het compleet. Schouders zakken, de blik ontspant. Het gevoel van belonging.

Nog steeds zijn er kleine euveltjes. Ik heb besloten om toch te vertrekken uit het huis waar ik nu een nacht heb geslapen. De medebewoners en verhuurster (die in hetzelfde huis wonen met kat en 2 kinders) zijn geweldig leuk, maar de kamer is behoorlijk versleten en de keuken en badkamer zijn ontzettend oud en smerig (van het type smerig dat het ook niet meer schoon te krijgen is, niks geen Sunlight zeep of Vim tegen opgewassen). Zo dadelijk ga ik naar huis en het niet zo blijde nieuws aan de verhuurster vertellen. Ik heb nog niks ondertekend noch betaald, dus ze kan me niks eisen. Aanstaande zaterdag ga ik naar het huis waar mijn medereizigster Karin ook een plek heeft gevonden en dat verhuurd wordt door Gareth, de vriendelijke toch wat warrige internationaliseringsmedewerker van Britse origine. Volgende week dinsdag beginnen mijn colleges, maar het is nog niet zeker of het me gaat lukken om alle vakken te volgen omdat het niet bekend was of die dit semester worden gegeven. Erg Mexicaans.

Iets anders `erg Mexicaans´ was een klein voorval gisteravond laat. Ik kwam terug van een carrefour-achtig complex een eind buiten het centrum. Bepakt en bezakt in een wederom roekeloos rijdende, hobbelende bus stond ik me wanhopig omhoog te houden temidden van stoicijnse mexicanen (een bekend gevoel na voor de 4e keer de plas te zijn overgestoken). Zoals me werd verteld door een vriendelijke man drukte ik op het knopje toen ik wilde uitstappen. Chauf gast vrolijk door. Toen ik vervolgens vroeg aan de vriendelijke man waarom hij niet stopte, was het antwoord porque no quiso (omdat ie niet wilde) met die typische ironische oogopslag.

Ik voel me een beetje als de tondeuse die ik hier aansloot op het stopcontact met mijn pasaangeschafte wereldstekker van de Mediamarkt: natuurlijk had ik er geen rekening mee gehouden dat wij in Europa 230 volt op de stopcontacten hebben staan, en hier maar 125. Resultaat: een tondeuse die klinkt als een bromvlieg en die om de haverklap blijft hangen in mijn `woeste´ backpackers/uitwisselingsstudenten-baard. Ik moet me nog even aanpassen hier, net als die tondeuse. Maar dan met de goede converter.