Ah, pura vida...

Het leven neemt rare wendingen... Dan zit je opeens in een VIP lounge op een klein, Centraal-Amerikaans vliegveld waar mensen rijst met bonen en gebakken eieren eten van chique borden. En het enige dat je kan denken is "dezelfde wijn, andere kruiken". Je struikelt naar binnen met een vlekkige kreukbroek en een gaterige tas. Het haar in de war en weinig elegant of VIPperig. Een knipmesbediening en menus in rollende dollars. Maar leuk is het wel, ratelen op een toetsenbord in de airco, zacht keuvelende bissnissmensen met rolkoffers en de Mexicaanse radio 1 om je heen. Voor een uurtje dan.

Zoals het hoort in een eersteklas accommodatie, zijn de mensen gehaast en ik ben er daar een van. Over een klein half uur moet ik gaan boarden dus wordt dit maar een miniem berichtje waar ik niet eens ga proberen een heel land (Costa Rica) in samen te vatten. Daarvoor is dit toetsenbord te vervelend en de tijd te kort.

Mijn lieve familie is dus een week of twee geleden gekomen om samen door Costa Rica te gaan reizen.. Inderdaad heel anders dan mijn eigen stoffige backpack avonturen. Nu was het tijd voor hotels met welkomstdrankjes, een tv en airco op elke kamer en flaconnetjes crèmmetjes die in één veeg de toilettas ingingen (Joah, tis groatis, en we blijve Nederlanders hè!). Bedden zo breed als de zee en niet doorgelegen. Boottochtjes door een jungle die zo perfect leek dat ik onwillekeurig steeds bleef denken aan mijn safariboat experience in Disneyland California vorig jaar. Een vlucht toekans met felgekleurde snavels. Privévervoer met praatgrage (en ook minder praatgrage) chauffeurs en passagiers. Costa Rica: Pura Vida zoals men hier placht te zeggen, maar vaak ook wel een beetje durig. Ik kan niet zeggen dat ik niet gewaarschuwd was. De eerste twee nachten brachten Wouter en ik nog door in een ranzig hostel in het centrum van San José. De muren waren compleet volgeklad door voorgaande backpackers, waarvan er één een creditcard had getekend waarop in fraaie krulletters Costa Rica: Pura Visa op was aangebracht met het onderschrift in Costa Rica everything is expensive! Nu goed, veel pijn heeft dit gedeelte van mijn reis aan mijn portomonnee niet gedaan ...

En hier wordt ik al onderbroken door een omroepende mevrouw. Ik moet me gaan haasten naar de gate, waar de reis niet verder gaat naar Panama, maar terug, terug naar Mexico! Guadalajara en bepaald Vlaemsch iemand riep...

En weg vloog ik.