Bitter.

Terwijl het balletje rondtolt onder het plastic oppervlak, verlies ik mijn blik in de weerkaatsing van de enorme kroonluchter. Ik zit op een makkelijke kruk en aan mijn zijde staat een chagrijnige creoolse dame met een goedkope weave. Of ik nog wat te drinken wil? Een glaasje water dan maar, het mag gratis zijn, maar die Mariënburg rum van 90% heeft toch al gedaan wat je er van kan verwachten. De serveerster beent weg, ebbenhout, prachtig. Ik vraag me af waar ik nu toch weer in vredesnaam ben beland. Het oogt als het decor van de film Poseidon voor dat het schip omsloeg. Een podium waar cheesy covers worden gezongen door een man met hoedje, een tropisch landschap als geschilderde achtergrond.  Tik tik tik. Weer verloren, of course. De chinese man aan de overkant trekt gefrustreerd aan zijn sigaret, ik ben kennelijk niet de enige. De ebbenhouten dame verschijnt met een sleutel aan  de kant van de Chinees. Ze steekt die pardoes in zijn 'dashboard' en kijkt veel betekenend naar de andere serveerster die achter haar staat, de man wendt zich af. De andere serveerster heeft een soort bruidstaart van haar op het hoofd, een zelfde paar benen en een rondemaansgezicht. Nee ik hoef niks meer te drinken, zelfs geen glas water. Ik heb er genoeg van en verlaat mijn kruk. Ik bel een taxi. Nummertje zestig meneer, in vijf minuten is ie er. Ik zoef naar huis. "Je moet niet naar dat casino man, luku sranan uma, is beter toch" zegt de chauffeur. Ik kan hem niet uitleggen hoe mijn verhaal in elkaar steekt, dus ik geef hem maar gelijk. Eerder op de avond deed ik hetzelfde met een andere chauffeur.

Het voelt toch wel chique, om me zomaar te laten vervoeren met taxi's. Het zijn niet de gammele brikjes van Mexico, ze zijn even groot maar beter verzorgd: de bekleding heeft geen messteken, de deuren doen het, de radio staat niet al te hard. De chauffeurs zijn van het zelfde type: vrouwen zijn het favoriete onderwerp. "Wat vind je van de Surinaamse kip dan?" vroeg de andere chauffeur, eerder op de avond. Ik veinsde nog onbegrip, maar hij maakte zich al duidelijk: "sabi toch, die kippetjes. Sranan kippetjes. Je moet ze slachten!" Natuurlijk man, prachtig. Allemaal goed. In elk land gaan de taxichauffeurs er prat op dat de mooiste vrouwen uit hun land komen. Maar natuurlijk, altijd zeg ik ja en amen. Ze moesten eens weten.

Ik had overigens niet verwacht in de eerste week al een voet in een casino te zetten. Ik had überhaupt niet verwacht in een casino te komen. Het feit dat je gratis drank, tosti's en soep kan krijgen kwam me vreemd voor: hoezo kan dit winstgevend zijn? In feite betalen natuurlijk de gokverslaafden die daar avond na avond honderden SRD's de automaten in schuiven. Mij niet gezien. Ik zie mezelf niet als een moraalridder, maar het casinogebeuren had iets pervers: de rokerigheid, de onvriendelijke serveersters, de zwijgende Chinese clientèle. 

-

Kloppend voel ik mijn hart net iets te snel slaan. Het is donker, ik vermaan mezelf. Ik ben slechts een roti gaan eten, tien minuten fietsen verderop. Eerder liet de valse hond van de buren me niet gaan. Voor het hek zat ie, grommend met zijn tanden bloot. Ik mag dan nu vijfentwintig jaar zijn, op een boze hond voor het hek waar ik door moet heb ik het niet. Uiteindelijk liep ie weg. Het restaurant was een drive-thru met het interieur van een Amerikaanse diner. Wat ik hier toch in vredesnaam kwam doen op mijn verjaardag? Het antwoord ligt voor de hand: één van mijn lievelingsgerechten eten. Alleen jarig zijn is moeilijk, is bitter. Toch ben ik ergens trots op mezelf, want ik doe het wel. Ik voel me gesterkt door alle liefdevolle woorden die naar mij toestromen, via telefoon of internet. Toch ken ik nog weinig mensen in dit land van vuilniszakken in hoge mandjes. De donkerte beangstigt me. Ik vermaan mezelf opnieuw. Suriname is veiliger dan Mexico, daar ben ik zo vaak in het donker 's avonds op straat geweest. Maar hier val ik op, een fiets, een witte, lange schim. Auto's rijden hard. Ik vermaan mezelf alwéér. Suriname is geen Mexico. Vergelijk toch niet, want het is anders. Suriname is Los Angeles, is Nederland, is Nicaragua, is Mexico, is zelfs een beetje Marokko. Alles komt hier terug. Het autogebruik, de gedeelde geschiedenis, spreekwoorden op vreemde momenten, de benauwde groezeligheid. De dreigende donkerte na zeven uur 's avonds. Op de hoek van de straat zit een groep jongens bij een onduidelijk 'restaurant'. Ik zie er één de straat opschieten richting een auto, hij geeft iets aan de bestuurder. Ik wil niet vermoeden wat ik denk. Achter de auto een andere jongen, shit. Hij pakt mijn arm vast. Alles draait. Hij heeft een mooi gezicht, een petje en een cup bier in zijn hand.

"Niet bang zijn".

Marrakech. Die zwerver kwam van achteren met een lege wijnfles onder zijn djelabba vandaan, zwaaiend alsof hij mijn schedel wilde inslaan. Nee, natuurlijk was ik niet bang. Ik rende mijn poten onder mijn lijf vandaan om mezelf en mijn wederhelft in veiligheid te brengen. Nu zou ik hetzelfde willen doen, maar er staat een auto en die jongen blokkeert de weg. Godverdomme, daarom moet je dus niet fietsen 's avonds.

"Luister, ik zie je altijd fietsen hier"
- dat kan kloppen, ik woon hier in de buurt..
"je bent student toch?"
Wil hij mijn geld? Laat je stem niet trillen. Wil hij mijn telefoon? Als hij maar niet weet waar ik woon.
-ja inderdaad...
"ik kan niet lezen, ik kan niet schrijven. ik heb geen geld. Ga met God's zegen. Vertel me, waar moet ik gaan dan? welke school?
is dit een truc? wat wil hij van me? Is dit oprecht? Dit zag ik niet aankomen. Wees op je hoede.
- ...?
"Welke school moet ik gaan dan in Nederland om te leren lezen? Wat kan ik doen?"
Arme jongen (?) Ik kan je moeilijk zeggen dat het je zonder familie, vrouw, werk of uitnodiging in Nederland niet gaat lukken. De grenzen zijn lang geleden gesloten.. Maar wat wil hij? Ik snap het niet. Ik ben bang.
-Ga kijken op internet. Sukkel dat kan ie niet, hij zegt net dat ie niet kan lezen. Pendejo, je hebt makkelijk praten met je laptopje en je scholing sinds je vierde! No me vengas con la culpa. Die schuld kan ik niet op me nemen. Google eens een ROC. ROC, onthoud dat.
"Ja, een vrouw had me gezegd, die ROC. Zo is makkelijker om me papieren te krijgen in Holland toch?"
- ROC inderdaad. En dan? Als ie die informatie zou kunnen krijgen?
"Ok dan, God zegene je."
- Jij ook.

En nu? Wat als ik die jongen weer tegenkom? Ze zitten hier nog geen vijftig meter vandaan op de hoek van de straat. Of zijn minder vriendelijke vrienden? Was dit echt? Als het echt is, vind ik het heel heftig. In your face, verlammend. Als het een truc is, ook. Mijn rug is nat van angst. Ik kan het niet helpen, ik ben bang. Ik zoek op Facebook, op Skype. Iemand, even. Ik realiseer me dat het kwart voor twee is in Nederland, mensen slapen of zitten in de kroeg op een vrijdagavond. Wil ik nog weg vanavond? Het is mijn verjaardag, mijn bitterzoete vijfentwintigste. Het licht binnen doet me flets aan, mijn maag zwaar. Ik weet niet wat te doen. Ik heb geen zin om een taxi te bellen, om nog weg te gaan. Ik wil niet. Ik blijf binnen.