Escapisme

Plakkerigheid en hitte. God wat een hitte nu hier. En de muggen laten mijn tenen maar niet met rust. Dit is dan de eerste officiele blog die ik schrijf vanuit buiten mijn geliefd Guadalajara. Geschreven in het kleine paradijs waar de lieve lezers een klein reepje van kunnen zien in de titelbalk van mijn blog hierboven. Die foto is niet van googleplaatjes geplukt of ingescand uit een glimmende TUI-folder, maar gemaakt met mijn zwarte digitale kodakje vanuit het hostel waar ik me in 2008 had verscheept.

En dat zelfde hostel verwelkomde me weer, nog steeds gedrapeerd over de stenige helling, zijn palapas (dak van gedroogde palmbladeren) als een wuivende welkomstomhelzing. Voor diegenen die niet gelijk weten waar ik nu toch weer over loop te ijlen: ik bevind me aan de kust van Oaxaca, in het kustplaatsje Zipolite. Bekend om zijn hedonistisch toerisme, nudisme, marihuanisme, prachtigheid, simpelheid en blijheid. Ik was hier in 2008 al eerder en kon me moeilijk losweken. Toen heb ik er zo`n twee weken doorgebracht waarna ik was gedwongen door te gaan naar de verschrikkelijke kustplaats Puerto Escondido.

Vervuld van melancholie en vermoeidheid nam zondagavond ik de bus in Mexico City en zestieneneenhalf uur later stapte ik uit en was daar het vertrouwde tropenwalletje van hitte en vochtigheid: voor mij een signaal dat ik weer ben waar ik hoor te zijn. Na op de hoek in de verfwinkel te hebben gevraagd wanneer de camionetas (volvotrucks met bankjes á l`improviste in de laadbak, maar je kan ook op het dak klimmen waar je je vasthoudt aan de ijzeren reling terwijl de wind je gezicht verkoeld en palmbladeren je haren strelen) voorbij kwamen, stopte er natuurlijk gelijk eentje voor mijn neus. Hop er in, backpack op het dakje en jakkeren maar. Nooit heb ik anders gedaan. Dit heb ik altijd gedaan in mijn hoofd als het moeilijk werd in Nederland. Altijd was er daar het imaginaire Zipolite waar ik me misschien wel duizend keer heb teruggetrokken de afgelopen twee jaar. En nu ging ik écht terug.

Na professioneel uit de camioneta te zijn gesprongen en nonchalant tien pesos in de hand van de chauffeur te hebben gedrukt, liep ik langs het bekende zandpad direct door naar het huis van Yvan. Hij zou een blog apart verdienen, maar het volstaat hier te zeggen dat ik in 2008 lang in zijn huis heb gezeten en heb geleefd in een klein Eden: sochtends poedelnaakt de limoenen uit de bomen plukken, even ruiken aan de manoï rechts en de kat een aai geven. Ik wist dat het anders zou zijn nu, maar het deed me vreugd mijn goede vriend aan te treffen in de beste omstandigheden: met zijn café dat hij nu runned met zijn partner en liefde Jean François gaat uitstekend. Hoewel Oaxaca er ontzettend dor bij ligt in deze tijd van het jaar, was de tuin groen en zaten er verschillende gasten in groepjes op de stoelen. Yvan was geen spat veranderd, druk bezig met een pancake in de keuken en schrok nogal toen ik opeens voor zijn neus stond. Hij wist niet eens dat ik in Mexico was. Ik heb hem altijd gezegd dat ik terug zou komen, maar hij wist niet wanneer. Het maakte me gelukkig en rustig om hem zo te zien, om terug te zijn in Zipolite en even weg te zijn van de achtmiljoenenstad-drukte in Guadalajara. Na een koffie doorgelopen over het strand (hallo Pacific, maferún Yemaya) naar het hostel waar ik eerder al was geweest en daar mijn intrek genomen.

Een kleine wandeling over het strand deed mijn wat minder positieve verwachtingen eer aan: hoewel er maar weinig tijd is voorbij gegaan, is Zipolite doorgegroeid en staan er nieuwe iets te grote complexen van beton, opgeleukt met een beitsje en wederom palapas. Het playa del amor was helemaal niet veranderd. Voor de ingewijden: ook de clientèle is nog steeds hetzelfde ;). Het is ook een beetje vreemd om terug te zijn. Het zelfde gevoel als in Cancún in 2008 overviel me: herkenbare hitte, geuren en beelden, maar toch net een fractie anders. Ik ben zelf misschien ook wel een beetje anders dan in 2008. Er is toch veel gebeurd sinds ik hier de laatste keer was; de spreekwoordelijke tuin staat er nu een stuk beter bij.

Verder heb ik nog een dag en nacht doorgebracht in DF ([dee effe] op zn Spaans Distrito Federal; Mexico City). De plek is nog steeds monsterlijk groot met 25 miljoen mensen. De lucht wordt me nog steeds uit de longen geslagen bij de eerste blik op de besmogde valei met zn bekende herkenningspunten. Het was er iets rustiger dan normaal vanwege de paasvakantie en dus heb ik minder metrofalie (boos kijken met een gezicht van weinig vrienden) moeten gebruiken dan de vorige keer. Ik verbleef bij iemand die ik via couchsurfing heb leren kennen in een nogal upscalewijk met net iets te pitoreske Italiaanse bakkerijtjes op de hoek waar Mexico`s nieuw geld zit te keuvelen boven de laatste editie van de Financial Times, nippend aan een hazelnoot-latte zonder vet (zoals dus in elke kakbuurt in elke metropool van deze wereld). Na een bliksembezoek aan het kasteel in het Chapultepecpark waarbij ik vele fotos heb getrokken van oerlelijke Spaans-koloniale smoelwerken heb ik dus de bus genomen naar de plek waar ik nu ben.

De tijd in dit tropische internethol zit er al op - het is onverminderd heet ook al is het negen uur savonds. Ik heb weer eens te veel plannen voor te weinig dagen: nog anderhalve week en ik zit weer in de ongemakkelijke blauwe stoeltjes van het bladderende CUCSH. Nog zoveel te doen, maar ik kan weer moeilijk los komen van deze plek. Het idee was om (auw dat was weer een mug) terug te gaan naar DF, de kathedraal van de Virgen de Guadalupe te bezoeken voor de nodige kaarsjes voor alle lieve mensen aan de andere kant van de plas, nog een paar andere plekken daar te bezoeken (Coyoacan, museum van de antropologie etc etc) en dan door te tuffen naar Morelia, een koloniale stad tussen Guadalajara en DF en dan nog een dorpje in de bergen en eigenlijk ook nog naar Oaxaca (de hoofdstad van de gelijknamige staat) en allerlei andere dorpjes in de omgeving.

Maar allerwaarschijnlijkst blijf ik toch hier. Om terug te komen in Juni.