Zwanger

Eigenlijk moet ik. Stop. Moet? Nee, het is beter om te spreken van 2 dingen die ik tegelijkertijd wil: Het is 8 over 6 `s avonds en in 52 minuten moet ik een presentatie houden over een Mexicaanse hedendaagse schrijfster. Ik weet wel enigzins iets van dr af, maar ik heb me laten meeslepen door het boek (van haar hand) dat ik heb gelezen: een novelletje met lettertype 16 van 80 pagina`s dat leest in een roetsje, vol met brandende Venezolaanse dorpen, caribische wateren en weggelopen horigen die zich tot piratendokter opwerken. Ik ga een fijn verhaal prakken over wèèr het subaltern subject (kan ik het helpen dat ik dat zo interessant vind!) dat een stem vindt in dit boek via een historische novelle, over lokatieaanduidingen, over culturele creolisering.. Pff, het is lente, de lucht is bloedjeheet en mijn hoofd wordt elke dag gevuld met inspiratie.

Het is alsof na alle zware tol van de afgelopen twee maanden nu de schil doorbreekt en ik eindelijk deze diepgele mango tot me mag nemen, gulzig en met zo`n brede grijns dat ik er hoofdpijn van krijg. De ongemakken voor lief nemend, is deze brokkelende campus met verveloze lokalen een klein lusthof voor de ontpoppende literatuurliefhebber. Als kind las ik graag, werd ik achter op de fiets gezet (daar ik een lui en dik kind was), naar de Openbare Bibliotheek Tilburg; eerst in het gebouw met grijze betonnen trappen waar een geldwisselautomaat guldens hard deed rinkelen tot kwartjes, later aan de overkant in een gebouw dat schitterde in zijn turqoise negentigerjarenheid. Met een grote, roze-geel-groene knuffelhond in de speelhoek waar ik verveeld op neerlag en bakkeleide met papa en mama hoeveel stripboeken en hoeveel `echte´ boeken er die week zouden worden meegenomen. Datumstempels op gekopieerde velletjes van een lieve oerlesbienne met kort haar en grijze lok. Maar dat is allemaal minstens vijftien jaar geleden. Nu zit ik in een (wederom) tlverlicht lokaal waar de airco aan en uit wordt gezet, op een goedkope bureaustoel en Spaanstalige mensen in allerlei kleuren mesties die in en uit lopen. Met een licht trillend binnenste van zoveel ideeën en energie. Er is nog zoveel land te bereizen, zee te bezeilen, bladzijden te lezen.

Mijn tweede poging tot een universitaire studie begon met een literaire apathie: op de middelbare school las ik, toch eigenlijk wel genietend, de verplichte 8 boeken voor Nederlands, boekjes met dunne velletjes voor Frans en Duits en een schelgekleurd zogenaamd `tijdschrift´ met artikelen voor Engels. Allemaal verplicht, ik las daar buiten ook wel, maar mondjesmaat. De literaire stilstand bleef zo een beetje doorsukkelen, ik deed een verplicht vakje introductie in latijns-amerikaanse literatuur waar vooral het dubieuze griezel-massamoord verhaal van Rigoberta Menchú uit werd gepluisd en er verder geen enkel boek werd gelezen. Desondanks was het interessant, las ik Cien Años de Soledad tijdens mijn tweede reis door Mexico en bombardeerde ik dat tot favoriet, wat het nog steeds is.

En toen ging ik op uitwisseling. Een soort onverwachte draaikolk van indrukken, veel stress en opgestapelde gevoelens maar daar doorheen toch wel een zeker sterker wordend gevoel. Ik moet vooral veel schrijven, mijn vingertoppen blijven bruisen op het toetsenbord. Het is noodzakelijk om te vermelden dat ik veel eer toeschrijf aan mijn leraren. Niet alle colleges zijn even geweldig, maar wat een passie hebben deze mensen. Wat een discussies in de klas. Er worden lokale schrijvers naar het lokaal gehaald, die zelf vertellen over hun oevre, er uit voorlezen, boeken cadeau doen. Bescheiden personen, grote geesten. Het is moeilijk om hier onbewogen tegenover te blijven staan. Ik geef toe, het is niet makkelijk om elke keer weer in die bloedhete bedompte leeszaal met de lelijke kleien koppen te gaan zitten, mijn pocket VanDale ondertussen flink beduimeld en maar woorden zoeken.. Mijn potloodjes zijn stomp en mijn leeslust soms ook. Toch voelt het goed. In twee maanden tijd heb ik zoveel meer gelezen dan in bijna 3 jaar bachelor, en dat voor een letterenstudent. Ik hoop deze energie mee terug te kunnen nemen, dat die me blijft voeden tot de volgende uitdaging...

In mijn vorige blog schreef ik al over nieuwe plannen, positieve veranderingen. Ik kan het nog niet allemaal precies plaatsen. Even heel kort door de bocht, komt het er op neer dat ik na het schrijven van mijn bachelorscriptie zo`n driekwart jaar kan gaan werken tot ik kan gaan starten met mijn master. No go plan, dus ontspruiten er knopjes in mijn hoofd met nieuwe ideeën. Zei die dame van de ambassade niet dat ik nog eens een sollicitatiepoging kon wagen toen ze me afwees na drie rondes? Wil ik eigenlijk ook niet heel graag goed Braziliaans-portugees kunnen wauwelen? Of Frans-Creools? Ideeën, flarden van gedachten: nog niks vast dus, maar het voelt goed. Mijn hoofd is zwanger. Er is tijd volgend jaar. Eén beslissing heb ik al wel genomen, die misschien niet zo positief lijkt, maar (zoals het cliché het zegt) "beter is voor ons beiden". Ik hoef en wil hier verder niet over uitwijden, het lijkt me duidelijk wat ik bedoel. Het was een bijzonder verdrietig en pijnlijk moment, maar op dit moment zijn er teveel dingen gaande om een fatsoenlijke relatie te onderhouden: niet fair voor hem, bedrukkend voor mij. Morgen vertrek ik op reis, naar Mexico City, dan terug naar het paradijselijke Oaxaca waar ik zo gelukkig was in 2008, wie weet nog naar Zacatecas, naar Morelia..Op het strand, boekjelezenpootjebaden, weg van de toeterende miljoenenstadsdrukte.

Ik ben benieuwd wat ik tegen ga komen. Het leven blijft me verbazen. De contrasten. Het feit dat ik de hoek van "mijn" huizenblok omsla, en nog net een dikke vent met een narrenkap op zijn hoofd een onduidelijk pak à 2 vierkante meter een oud, koloniaal huis naar binnen zie slepen. En niemand die er van opkijkt. Het feit dat ik op een zondagmorgen om 7 uur een boom tegenkom in een chique buurt, die langzaam zn felpurperen blaadjes laat vallen op een lichtgrijze stoep, lijkt te fluisteren in perfect morgenlicht onder weer die blauwe hemel. En natuurlijk een dikke plak beton over zn wortels heen. Dat een kunstenaar op LSD zn zolderatelier compleet in elkaar trapt, terwijl in hetzelfde huis daaronder een strakingericht grafisch kantoor met perfect crèmekleurige gordijnen wacht op de komst van de bloedmooie eigenaresse. Dat ik mensen ken die ontvoerde kinderen hadden, of zelf ontvoerd zijn geweest en toch vrolijk hun dagelijks bestaan voortzetten. "Mexico is kleur" zei één van mijn docenten. Daarom zijn de contrasten zo bizar.