Kerk

Gisteravond, laat. Ik moet weer eens zoveel doen, een dringende paper afwerken, presentaties voorbereiden...In het wervelwindje van mijn ventilator en mijn hoofd komt mijn huisgenote binnen. Morgenochtend zeven uur opstaan, we gaan naar de kerk en jij gaat mee. Ook al ben je misschien niet gedoopt, het is interessant voor jou (of het zou interessant moeten zijn) om te zien "als antropoloog" hoe mensen hun geloof belijden. Ik sputter tegen: sinds wanneer ben ik een antropoloog? Misschien heb ik wat meer vakjes in die richting gevolgd, maar ik ben bij lange na geen Margaret Mead. Ze weet me half te overtuigen. Toch geef ik haar als antwoord dat foldertje mee dat ik een paar weken terug in de kathedraal heb gekocht: ¿Abandona la iglesia a los homosexuales? (Verlaat de kerk homoseksuelen?). Geschreven door een priester ergens in de jaren zeventig, ondertekend door het bisdom van Mexico Stad. Puur uit nieuwsgierigheid wilde ik weten wat er op dit moment aan deze kant van de plas als standpunt wordt ingenomen, helemaal na "Reuselgate" in februari op mijn eigen geboortegrond.

Veelal wat er in stond had ik kunnen verwachten, maar wist me toch weer te verontwaardigen. Je kind naar een psycholoog sturen was een optie, vooral niet laten forniceren of masturberen en ook niet dwingen tot een huwelijk. Heb medelijden, zoals Jezus dat ook had. Het is soms een ziekte die niet te genezen valt. Met dat in mijn achterhoofd eens even gegoogled. Homoseksuelen en de kerk... In mijn moerstaal waren de woorden wat meer omfloerst en werd er minder gesproken in imperatieven. Toch proefde ik een zelfde bitter smaakje. Zelfs Antoine Bodar lijkt zich te scharen achter "niet praktiserende homoseksuelen in de strijd tegen het homohuwelijk". Niet praktiserende homoseksuelen? Dus je mag elkaar wel lief vinden maar vooral niet aan elkaar frunniken? Misschien ga ik door een persoonlijke seksuele "openbaring", maar de eclesiale standpunten mogen onderhand wel eens worden geüpdate qua seksualiteit. En dat niet alleen in de katholieke, maar ook in de protestante/anglicaanse/islamistische/joodse/whatever - kerk. Seks is er nu eenmaal, ieder z'n ding natuurlijk; je hoeft er niet uitbundig mee in het rond te strooien als je daar geen behoefte aan hebt, maar wanneer stappen religieuze authoriteiten nou eindelijk eens af van het idee dat seks alleen maar tot voortplanting mag worden aangewend? Ik blijf het een ronduit hypocriet standpunt vinden, want praktisch iedere volwassene doet er aan. Jammer genoeg blijken religieuze instituties keer op keer weer doorweven te zijn met valsheden, zoals ook wel weer blijkt met al die pedofilieschandalen en het weigeren van hosties aan carnavalsprinsen.

Zoals ik al eerder schreef, mijn "spirituele" visie is grondig veranderd sinds ik hier ben. Waar ik eerst nog "heil"  en troost kon vinden in kaarsjes branden, stil in een kapelletje zitten, het gezoem van het gebed van mijn opa en oma of het lezen van een koran, zie ik dat nu anders. Waarom is er geen acceptatie van hoe een ander kan zijn vanuit religiueze instituties? Leven en laten leven. Laten we niet vergeten dat de heilige geschriften waar 's werelds religies zich op baseren vaak toch zeker een jaar of 1500 a 2000 oud zijn. Die tijd is niet meer en zal nooit terugkomen. Toen waren er geen uitwisselingsstudenten die aan de andere kant van de wereld informatie uit een elektronisch netwerk bij elkaar schraapten, mondialisering, gastarbeiders, exkolonies, webcams en videoconferenties. De wereld is anders, individualistischer, liberaler. Dat mag beangstigend zijn, moeilijk zijn, maar dat is hoe het is en we zullen het er toch mee moeten doen. God hoeft voor mij ook niet per sé met een hoofdletter. Voor mij is hij-zij-dat niet alleen extern, maar juist ook deel van wie we zijn. MIsschien moet ik het hele woord maar gewoon schrappen uit mijn vocabulaire, omdat mensen me allerlei eigenschappen toedichtten waar ik me niet in kan vinden. Ik merk dat religie zijn waarde heeft verloren voor mij, omdat ik een eigen gezond verstand heb waarmee ik probeer zelfkritisch te zijn en het beste in mezelf en de ander naarboven te halen. Misschien niet erg spiritueel, maar het is zoals de dingen gaan. Zoals het leven is. Zoals god is?

Vanochtend vroeg mijn huisgenote opnieuw of ik meewilde naar de mis van acht uur. Ik heb beleefd bedankt.