Turn me on, Gwada!

Mijn huisgenote gaat vandaag een tatouage laten zetten, een oester die in de fik staat, daarin een parel. Maar ik kan dat ook wel doen. Met Delftblauwe inkt ga ik de zijkant van een pagina in een dik boek te lijf. De marge is te smal, mijn tatouagepen glijdt van de pagina af. "Nee, laat mij nou maar" zegt mijn huisgenote. Ik trek mijn blouse uit en ga liggen. Ze oefent op mijn buik. Zie je wel dat het helemaal geen pijn doet? Ze tatoueert een enorme berg over mijn hele borst die doorloopt tot op mijn heupen. Kut, dat gaat er dus nooit meer af. Met een beetje spuug wrijf ik er met mijn duim over heen, blijkt het een ordinaire bic-balpen te zijn die heel hard in mijn huid is gedrukt. Ik besluit dan toch maar grote palmbomen op dat enorme olieverfschilderij in de zitkamer te gaan tekenen. En grote gekleurde bollen, dwars over de afbeelding heen. Ondertussen komen de buren binnen, inclusief irritante rotkinderen met hun vervelende spelletjes, zo van die spelletjes die je eigenlijk moet afstraffen omdat ze dingen kapot maken. Maar onze buren doen niet aan afstraffen, het is een asociaal zooitje wiettelers die hun kinderen voor de welbekende galg en rad laten opgroeien. Ze gaan mijn kamer binnen, gebruiken mijn enorme bureau-tafel als eettafel, waar mijn bedden zijn gebleven is een raadsel. Ondertussen hebben mijn Poolse huisgenoten nog een stoet landgenoten uitgenodigd, die in hard Pools in de hal zitten te praten en ook aan het eten zijn. Het huis is een chaos, ik heb geen controle, ik heb inkt op blote mijn buik en ik word heel boos. Ik loop naar één van de Poolse jongens toe, een schriele met krullend haar en een brilletje. Ik richt me in het Spaans tot hem, Kasia onderbreekt me. "Dat verstaat ie niet", dus ik probeer het in het Duits. Geen goed effect, want Duitsters hebben immers in '39 Polen platgelopen. Ik word ontzettend boos en zeg tegen Kasia (weer in het Spaans) dat ik het hier dus niet mee eens ben. Ik sluit me op in mijn kamer, de buren zijn uitgegeten en hebben de stapels kopieën en papieren die op tafel lagen op de stellingkast gelegd, maar hebben het verder redelijk netjes achtergelaten. Als ik me probeer op te sluiten zie ik dat het slot geforceerd is. Ik ga liggen, het geruis van de ventilator.

Ik doe mijn ogen open, het geruis van de ventilator. Droge keel, slokje water. Een drukkend gevoel op mijn borst, stress. Ik open het witte minilaptopkrengetje dat naast me ligt en snel laat ik een nummertje Buddhabar via youtube door de boxjes zoemen. Even die kloteventilator uit, dat ding maakt zoveel herrie en geeft me een stijve nek. Voordeel is wel dat ik dan niet meer de eeuwig hoempende narcocorridos van (het ook buiten droomtijd associale zooitje wiettelers die hun kinderen voor de welbekende galg en rad laten opgroeien) de buren niet meer hoef te horen. En dat het niet zo heet is de hele tijd. De regentijd had al lang moeten beginnen, maar na die twee onweersbuien een paar weken terug is het droog. Is het heet, elke dag lijkt het wel een beetje meer. Mensen zeggen dat we al over de 40 hebben gezeten. Soit. reislogger.nl dus; even tikken voor ik ga ontbijten.

Weken zijn voorbij gegaan in een roes zonder staketselindrukken. Zoals ik al schreef: mijn perceptie was stabiel, leek stabiel. Toch blijft een mens nooit hetzelfde, verandert in feite elke seconde en vormt zo een reeks mens; een reeks Jorissen, Jorges, Makaku Klepjes, Tia Celias, Flakitos: give it a name. De laatste weken zijn nu. Mijn blik wordt melancholischer. Drie keer is scheepsrecht dacht ik, nu was het huwelijk met Mexico afgesloten en zou ik mijn blik verder zuidwaarts kunnen richten. Ik had echter niet gerekend op het late avondlicht van eind mei, dat ik opeens zag hoeveel verschillende kleuren huizen er wel aan die gaterige stoepen staan en dat Kevin Lyttle zijn clip voor Turn me on nooit op St. Vincent had moeten opnemen, maar in de Pino Suarez straat in Colonia Barranquitas, Guadalajara, Mexico. De zwoele kokosbeat begeleidt naadloos mijn stappen door de buurt als ik op weg ben naar mijn avondcollege met het lieve mompelende propke, die prof die altijd in een hardroze broekpak "college" geeft. Ik zie mensen zitten in het portaal van hun huis, oude vrouwtjes die uit een felgroen kerkje komen, de walm van hotdogs, hangende mannen met hun shirt over hun buik omhooggetrokken, kinderen die op de stoep spelen, mensen in een internetcafe, glimpen van betegelde patios met potplanten.. En dat alles in dat mooie avondlicht. Hug me hug me, kiss me squeeze me.

Zoals elke relatie, had dit huwelijk een korte crisis, die vervolgens werd overwonnen en de band sterker maakte. Het "ik wil niet weg" gevoel heeft zich genesteld in mijn maag. Ik zie mezelf alweer zitten grienen in mijn kamertje terwijl grijs de regen neer draalt over de Uithof in Utrecht. Ik ga gewoon werken voor de volgende uitdaging, wie weet toch weer Guadalajara. Veel twijfels de afgelopen weken over het komende jaar: wil ik hier terugkomen? Maar hoe? Wil ik stage lopen, maar hoe (geld?). Toch maar beginnen met die master in februari? Of langer doorwerken en dan naar Brazilie en wie weet-oehlala-hopelijk naar Suriname? Die twijfelborrels gaan niet weg, ik heb geen oplossing maar ik vertrouw in de toekomst. Nu is het vooral zaak om die eindpapers en laatste presentaties tot een goed einde te brengen. En maar blijven vastleggen op die harde schijf daarboven.

Zondagavond, een warme warme zondagavond, maar wel erg zondag zoals zondagen kunnen zijn. Nog even snel een flauta naar binnen gewerkt in die slechte buurt waar ze illegale medicijnen op straat verkopen. Bij het teruglopen over het plein voor de Santuariokerk: een groep oude mannen aan de ingang van een publiek toilet. De hoofden zijn allemaal gedraaid richting een tv die een vreemde gloed in het donker over hun gezichten drapeert. Een oude Mexicaanse film, in zwartwit en met van die draaierige violenmuziek die over het pleintje galmt. Ja hoor, dat is wel erg Amélie, iets teveel om echt te zijn. Maar het is potverdorie echt en eng pitoresk! Een in your face momentje. Die morgen terwijl ik stond te wachten bij Croissants Alfredo om mijn abrikozenjambaksel af te rekenen, hoorde ik een hoog gekef. Precies het gekef dat mijn beste vriendin placht uit te stoten in overvolle Belgische cafés zodat iedereen stil valt en omdraait. He? Ik heb nog nooit een ander mens of beest dat horen uitstoten. Ik draai me om. Twee hele dunne poedeltjes die verstrikt aan een lijntje naar een onbekend iets hun keeltjes opentrekken. Voor hun neus: de Expiratorio-kerk met op de hoek een oerlelijk bronzen beeld van een bisschop die al knielend gezegend wordt door de oude paus. Keffen ze nou tegen de glimmende Poolse kerkvader? Of toch tegen die zwerfster die op de rand van een grote plantenbak voor zich uit zit te reutelen en iets onduidelijks met haar knuisten naar binnenstouwt, pal ernaast? Om het plaatje af te maken staat er nog een kraam achter de poedels waar een vrouw zich te goed doet aan een berg taco's en luidkeels vindt dat ik daar ook nog moet eten, terwijl een andere vrouw met een schort in het voorbijgaan iets zingt tegen de reutelende zwerfster. De rest van het grote plein is bijna leeg (op een paar Huichol-indianen na die er altijd zitten om hun kleurige kralen te verkopen) maar dit moderne Jan Steen tafereel maakt herrie voor tien. Heerlijk, op een zondagochtend, terwijl in de kerk meneer pastoor zijn onduidelijke litaniën preekt, vast verstoord door die keffende poedels. Weer een in your face momentje: Mexico - El Flako 2-0.

Nog twee weekjes, en dan wordt het zeil gezet naar het noorden en het strand. Schrijfinspiratie aanvullen. Zometeen laat mijn huisgenote die schelp op dr rug zetten, en het hele huis gaat mee. Nog 70 bladzijdes lezen en dan secundaire literatuur uit de bibliotheek gaan trekken. Voor volgende week dinsdag een paper van 10 paginas in elkaar flansen. De stress boldert door, maar nog even, nog heel even...

*(voor het plakkerig-Caraïbische clipje van Kevin Lyttle, zie http://www.youtube.com/watch?v=4apHuWytLko)*